Marifet'te zirve Muhabbetullah'dır

Ey insan! Bilir misin nereye gidiyorsun ve nere-ye sevk olunuyorsun? Otuz İkinci Sözün âhirinde denildiği gibi, dünyanın bin sene mes’udâne haya-tı, bir saat hayatına mukabil gelmeyen Cennet hayatının; ve o Cennet hayatının dahi bin senesi, bir saat rüyet-i cemâline mukabil gelmeyen bir Cemîl-i Zülcelâlin daire-i rahmetine ve mertebe-i huzuruna gidiyorsun. Müptelâ ve meftun ve müş-tak olduğunuz mecazî mahbuplarda ve bütün mev-cudat-ı dünyeviyedeki hüsün ve cemal, Onun cil-ve-i cemâlinin ve hüsn-ü esmâsının bir nevi gölge-si; ve bütün Cennet, bütün letâfetiyle, bir cilve-i rahmeti; ve bütün iştiyaklar ve muhabbetler ve incizaplar ve câzibeler, bir lem’a-i muhabbeti olan bir Mâbud-u Lemyezelin, bir Mahbub-u Lâye-zâlin daire-i huzuruna gidiyorsunuz. Ve ziyafet-gâh-ı ebedîsi olan Cennete çağırılıyorsunuz. Öy-leyse, kabir kapısına ağlayarak değil, gülerek gi-riniz.

Hem şu kelime şöyle müjde veriyor, diyor ki:

Ey insan! Fenâya, ademe, hiçliğe, zulümata, nis-yana, çürümeye, dağılmaya ve kesrette boğulma-ya gittiğinizi tevehhüm edip düşünmeyiniz. Siz fenâya değil, bekaya gidiyorsunuz. Ademe değil, vücud-u daimîye sevk olunuyorsunuz. Zulümata de-ğil, âlem-i nura giriyorsunuz. Sahip ve Mâlik-i Hakikînin tarafına gidiyorsunuz. Ve Sultan-ı Eze-lînin payitahtına dönüyorsunuz. Kesrette boğul-maya değil, vahdet dairesinde teneffüs edeceksi-niz. Firaka değil, visale müteveccihsiniz.

İ’lem eyyühe’l-aziz! Aklı başında olan insan, ne dünya umurundan kazandığına mesrur ve ne de kaybettiği şeye mahzun olmaz. Zira dünya durmuyor, gidiyor. İnsan da beraber gidiyor. Sen de yolcusun. Bak, ihtiyarlık şafağı, kulakların üstünde tulû etmiştir. Başının yarısından fazlası beyaz kefene sarılmış. Vücudunda tavattun etmeye niyet eden hastalıklar, ölümün keşif kollarıdır...