Alfabe duası

KÜÇÜK BİR ÇOBAN bir Cuma günü koyunları güdüyordu ki, ezanın sesini duydu.
Uzaktan, köy ahalisinin birer ikişer camiye doğru yol aldığını görünce: 'Ben de Rabbime yönelmeliyim? Ama O'na ne diyeceğim, nasıl ibadet edeceğim?' diye düşünmeye başladı.

Küçük çoban namaz kılmayı bilmiyor, ezberinde de ne bir sure, ne bir dua bulunuyordu. Dizüstü yere çöktü, 'Elif, be, te, se...' diye, duyduğu kadarıyla alfabenin harflerini saymaya başladı. Bu duayı birkaç defa etti. Oradan geçen bir adam çocuğun sesini duydu ve çalılar arasından ona baktı. Diz çökmüş, elini açmış, gözleri kapalı bir çocuğun alfabeyi okuduğunu gördü. Çocuğa:

'Burada ne yapıyorsun, küçük?' diye seslendi. Çocuk 'Dua ediyorum efendim' dedi. Adam şaşkın bir şekilde: 'Niçin alfabeyi okuyorsun?' diye sordu. Çocuk cevap verdi: 'Hiç dua bilmiyorum, efendim. Fakat, Allah'ın beni korumasını ve koyunlarımı güderken bana yardım etmesini istiyorum. O herşeyi bildiğine göre, harfleri yanyana koyar ve ne söylemek istediğimi bilir, diye düşündüm.' Adam gülümsedi ve: 'Kalbini ferah tut' dedi. 'İnanıyorum ki, Allah duanı kabul edecektir.

Buhâri, Müslim ve Ebu Davud, Hz. Ömer’den naklediyor:

إنما الأعمال بالنيات وإنما لكل امرئ ما نوى، فمن كانت هجرته إلى الله ورسوله فهجرته إلى الله ورسوله، ومن كانت هجرته لدنيا يُصيبها أو امرأة يتزوجها فهجرته إلى ما هاجر إليه

“Ameller ancak niyetlere göredir; herkesin niyeti ne ise eline geçecek odur. Kimin hicreti, Allah ve Resûlü (rızası ve hoşnutlukları) için ise, onun hicreti Allah ve Resûlü’ne müteveccih sayılır. Kim de nâil olacağı bir dünya veya nikahlanacağı bir kadından ötürü hicret etmişse, onun hicreti de hedeflediği şeye göredir.”

(1) Buhârî, Bedü’l-Vahy, 1; Müslim, İmare, 155; Ebu Davud, Talak, 11