Yüzünü özledim, varlığını… Sensizim…
Özlemin beni benden aldı, bensizim
Ben ancak Seninle varım. Bana her güzellik Seninle geliyor… Baharsızım..
Cemal için Sen lazımsın, celal olmayınca da eğiliyorum ye’se, gaflete,
tembelliğe, istiğnaya üstelik… Sultansızım..
Öyle sanıyorum, kâbuslar gibi, bağırdığını sanırsın sesin çıkmaz bir türlü.
Sen nefes vermeyince ruhuma, nasıl ses versin? Sessizim…
Bu yana doğru esen rüzgâr yok mu erenler? Nefessizim…
Şu dünyada herkesin var bir kimsesi… Kimsesizim…
Çare-sâz’ım, çare-sizim…
Hümâmî (Simât-ı gazel-i “Sensedim”)