Yalnızlığın orta yerinde, kimsesizliğin ızdırabını yaşarken bir akşam, güneş batarken ufukta ve umutlarımı da alıp götürürken beraberinde, ben bakarken pencereden ağaçtaki son yaprağın akıbetine, gezinirken bir ümit bekleyişinde, cismi ses vermeyen bir ruh misali gözlerinle bana gelecek bir mavera iklimi, ellerinle sunulacak bir rahmet yağmuru bekliyorken kurumuş vahalarıma.
Sen geleceksin değil mi yitik bir türküyü yeniden bestelemeye? Tutacaksın değil mi soğuktan titreyen ellerimi. Bak geçiyor mevsimi bahar, bak yürek sonbahar, bütün yapraklarını rüzgara kaptırmış, yok hiçbir siperi öyle ulu orta yere koymuş özlemini, sevgisini, akıbetini sen nasılsa geleceksin ve esirgeyeceksin diye. Güneş batmış, vakit akşam, gözlerim alıyor kendini boşluktan.
Gel gayri gel de yüreğimin rengini beyaza çalsın gözlerinin siyahı....
