Kur’an’ın genel amaçlarından biri “ahlaki insan” modeline göre insanları dönüştürmektir. Kur’an’ın doğrudan muhatap aldığı Cahiliye toplumu yanlış inançlara bağlı olarak ahlaki bir çöküntü içindeydi. Kur’an, bu toplumu doğru inanca çağırırken, aynı zamanda ahlaki açıdan da doğru olanı yapmaya çağırmaktaydı. İslam’ın evrensel boyutlarından biri, onun iman ile güzel ahlak arasında çok sıkı bir bağ kurmasıdır. “Allah’a inanmak” anlamına gelen “iman” kelimesi, temelde, insanları emniyette tutmak ve onlara dokunulmazlık hakkını vermek gibi anlamları barındırır. Bu yüzden Kur’an’a göre doğru inancın en belirgin vasfı inanan kişinin ahlaken doğru davranışlar sergilemesi ve güvenilir biri olmasıdır. “Öyle ise emrolunduğun gibi dosdoğru ol.” (Hûd, 11/112) ayeti bu hususa yeterince işaret etmektedir. Ahlak, insana Allah tarafından verilen yeteneklerin insan tarafından doğru inanç ve ahlaki ilkeler aracılığıyla geliştirilmesiyle ortaya çıkar. Bu nedenle Kur’an insanları güzel ahlaka çağırırken onları hem kendilerini hem de yeryüzünü imar etmeye, dünyayı insanca yaşanabilir bir ortama dönüştürmeye çağırmaktadır. Bunun karşılığında cennet hayatını vaat etmektedir.
