“…Secde bir gönül işidir eğer rotasını doğru tayin etmişse.
O’nu bulmayan bütün yönelişler boşluğa akar,
Her şey helak olup gidicidir,
O’na bakan yüz müstesna!’
Sahibine yönelen secde bir ömür boyunca akar,
Çağlar, hayat verir kurumuş beldelere ve bulur havzasını.
Kılıktan kılığa girer,
Değişik şekillerde tebarüz eder; ama değişmez özde.
Varış noktasını simgeler şehitlik,
Secdenin son menzilde ulaşacağı.
Hayatı sadece bir anlık istihkarı değildi
Mus’ab’ı efsane kılan!
Belki, dünya ona her şeyiyle gülümserken
Elinin tersiyle onu bir kenara itip
ALLAH Resulü (sas)’ne koşması
Ve bütün sıkıntılara rağmen
Ondan bir lâhza ayrı düşmeden
Alevleri göğsünde eritmesi
Ve son demde de bu şiiri şehadet kafiyesiyle noktalamasıydı!
Sadakatini,
Yeminini
Yani her şey olan secdesini kanlarıyla dillendirmesiydi
Mus’ab’ı Mus’ab yapan!
Biatini yerine getirememiş olma endişesiyle,
Her şeyini O’nun uğrunda yitirirken,
Son secdesinde yüzünü kapatmasıydı:
“Koruyamadım Seni Ya RasulALLAH!
Koruyamadım dünyalara değişmeyeceğim o mübarek bedenini!”
Izdırabın bestesidir secde!..
Ve değişmez asla kutsiler küçük bir menfaatle!
Lisan-ı Nebi’de ‘ekin’dir onlar.
Ayçiçekleridir,
Sonunda Güneş’i görür
Hep; savrulsa, yatsa bile…
Başkalara dönmek en büyük zillettir kutsilere,
Çekinirler çünkü
‘Kalblerin ve gözlerin (dehşetle) döneceği günden’
Dünya her saniye döner de hayalleri dahi dönmez
Kutsilerin nefsin en küçük isteklerine bile…
Para, makam, şöhret de neymiş secde varken Vareden’e.
Dünya mı dedin dostum,
Değmiyor alâka-i kalbe!..
M. Enes GÜRBÜZ
