Ufalanan Hayaller
Rengi, kokusu var mıdır hayallerin?
Oturunca kıyısına güzel şehrin, pusulayı çevirince en mûnis düşlere, hatıra bırakınca gülmeleri, uzun uzun düşünmeleri, dinlediğin en hoş şiiri ve duyar gibi olunca sevgilinin sesini, doğacak günlerin haberi fısıldayınca kulağına hafiften, radyoda cızırtılı bir ses işitince ve en sevdiğin melodi takip edince saniyeleri...
İçinde sen olan tüm rüyaların sonu belliydi. Ya kayboluyordum ya da düşüyordum büyük bir uçurumdan. Korkum uykularıma, ümidim uyanmalarıma rast geliyordu nedense. Üzerimde binlerce bakış, kesip biçiyordu bedenimi, birilerini sevmek şöyle dursun düşünmek dahi yasaktı ülkemde. Askerleri bunun için vardı, asayiş hayallerin yokluğuyla doğru orantılıydı. Her kalem savuruşum, kayboluşuma denk geldi. Her kayboluşum yeniden başlama çabalarıma. Çok yorulmuştum, düşüncelerimi bedenim, bedenimi yüreğim taşıyamaz hale gelmişti. Kurtulmalıydım prangalarımdan, bineğime atlayıp gitmeliydim bu diyardan...
Sessiz çığlıkların kulak tırmalamadığı...
Sevmelerin sevgisizliğe mağlup olmadığı bir şehir vardı mutlaka.
Bir şehir...
Irmaklarına aşklar düşen, vapurlarından melodiler yükselen, martıları şiir söyleyen, insanları tebessüm eden bir şehir. Sokaklarına sevdaların taştığı, pencerelerinden mutlu kızların baktığı, nazik adamların muhabbet pazarladığı bir şehir...
Ferhatlara rast gelebileceğim bir yerdi tek dileğim, kötü hükümdarların çoktandır uğramadığı ya da uğramaktan korktuğu bir yer. Bitmeyen ezanlar işitmekti niyetim, secdelerden korkanlarla, secde etmeye korkanların olmadığı bir yer. Duasıyla ordulara savaş açanların rüyalardan kurtulup, bedenlere giydirildiği bir yer...
Yürek titreten hatipler lazımdı işiteceğim, kalbi bedenine sığmayan kâtipler.
Müebbet cezalar verilmeliydi sevme adına, yasaklar konulmalıydı aldatan insanlara.
Sıradaki parça sevip de kavuşamayanlara değil, kavuşan sevgililere ithaf olunmalıydı belki de... Hayaller lazımdı kurmayı bilenlere, hayaller geniş yüreklilere...
Gökten üç süpürge düşmeliydi bazen.
Üçü de toparlamak üzere, ufalanan hayallere...
Mahmut Sayar
Rengi, kokusu var mıdır hayallerin?
Oturunca kıyısına güzel şehrin, pusulayı çevirince en mûnis düşlere, hatıra bırakınca gülmeleri, uzun uzun düşünmeleri, dinlediğin en hoş şiiri ve duyar gibi olunca sevgilinin sesini, doğacak günlerin haberi fısıldayınca kulağına hafiften, radyoda cızırtılı bir ses işitince ve en sevdiğin melodi takip edince saniyeleri...
İçinde sen olan tüm rüyaların sonu belliydi. Ya kayboluyordum ya da düşüyordum büyük bir uçurumdan. Korkum uykularıma, ümidim uyanmalarıma rast geliyordu nedense. Üzerimde binlerce bakış, kesip biçiyordu bedenimi, birilerini sevmek şöyle dursun düşünmek dahi yasaktı ülkemde. Askerleri bunun için vardı, asayiş hayallerin yokluğuyla doğru orantılıydı. Her kalem savuruşum, kayboluşuma denk geldi. Her kayboluşum yeniden başlama çabalarıma. Çok yorulmuştum, düşüncelerimi bedenim, bedenimi yüreğim taşıyamaz hale gelmişti. Kurtulmalıydım prangalarımdan, bineğime atlayıp gitmeliydim bu diyardan...
Sessiz çığlıkların kulak tırmalamadığı...
Sevmelerin sevgisizliğe mağlup olmadığı bir şehir vardı mutlaka.
Bir şehir...
Irmaklarına aşklar düşen, vapurlarından melodiler yükselen, martıları şiir söyleyen, insanları tebessüm eden bir şehir. Sokaklarına sevdaların taştığı, pencerelerinden mutlu kızların baktığı, nazik adamların muhabbet pazarladığı bir şehir...
Ferhatlara rast gelebileceğim bir yerdi tek dileğim, kötü hükümdarların çoktandır uğramadığı ya da uğramaktan korktuğu bir yer. Bitmeyen ezanlar işitmekti niyetim, secdelerden korkanlarla, secde etmeye korkanların olmadığı bir yer. Duasıyla ordulara savaş açanların rüyalardan kurtulup, bedenlere giydirildiği bir yer...
Yürek titreten hatipler lazımdı işiteceğim, kalbi bedenine sığmayan kâtipler.
Müebbet cezalar verilmeliydi sevme adına, yasaklar konulmalıydı aldatan insanlara.
Sıradaki parça sevip de kavuşamayanlara değil, kavuşan sevgililere ithaf olunmalıydı belki de... Hayaller lazımdı kurmayı bilenlere, hayaller geniş yüreklilere...
Gökten üç süpürge düşmeliydi bazen.
Üçü de toparlamak üzere, ufalanan hayallere...
Mahmut Sayar