Kanaat, Tutumluluk, Halden Memnun Olma ve Hırstan, İsraftan,
Hürmetsizlikten Kaçınma, Şükrün İfadesidir...
Helal Haram Tanımayanlar Şükürsüzdürler...
Şükreden İnsanlar Mutludurlar...
Şükre İten Sebepler Çok, Şükürsüzlüğe Sebep Olan Bahaneler İse Gerçekte Yoktur...
Şükürsüzlüğe Götüren Her Hareket İnsanı Mutsuz Eder...
Şükrü Ölçü Edinenler İçin İse Mutsuzluğa Hiçbir Sebep Yoktur...
Çünkü İnsanın Sonsuz Arzuları Vardır...
İhtiyacı Bitmez, Tükenmez...
Onun Yaradılışında Öylesine Bir Hırs Vardır ki, Dünyayı Verseler Doymaz...
Bu Yaradılıştaki Bir İnsan Eğer Mutluluğunu Bu Arzularına Ulaşmada Arıyorsa Mutlu Olması İmkansız Olur...
Çünkü Onları Elde debilecek Ne Gücü Vardır, Ne de Sermayesi...
Eğer İnsan Elde Ettiği ve Elinde Olan Her Şeyde Mutluluğu Bulabiliyorsa, Onu En Ufacık Şeyler Bile Mutlu Eder...
Demek ki, Mutluluk Kafa İşi, Gönül İşi, İnanç İşi...
İnsan Çalışıp Çabaladıktan Sonra Eline Geçene Kanaat Edebiliyorsa Mutludur...
Hırs Göstermiyorsa Mutludur...
Daha Kötü Şartları Düşünüp Haline Şükrediyorsa Mutludur...
İnsanı Mutsuz Eden, Elindekilere Şükretmeyip Daha Çok Şeyler İstemesidir...
İstekler Bitmeyeceğine Göre, Yine Mutlu Olamayacaktır...
Halbuki Sahip Olduklarımızı Düşünebilsek, Bunlar Bizi Fazlasıyla Mutlu Etmeye Yetecektir...
Nasıl mı?
Sahip Olduğumuz Nimetleri Bir Bir Gözümüzün Önüne Getirelim...
El...
Ayak...
Göz...
Kulak...
Dil...
Akıl...
Kalp...
Hayal...
Bunlar Bizi Mutlu Etmeye Yetmez mi?
Milyarlarca Lira İle Değiştirmeyeceğimiz Bu Kıymetli Nimetlere Beş Kuruş Verip de Sahip Olmadık...
Teneffüs Ettiğimiz Hava, Isı ve Işığından Faydalandığımız Güneş, Bizi Elbise Gibi Saran Atmosfer İçin Bizden Para İstenseydi, Bütün Sermayemizi de Versek, Hayatımızı Devam Ettirebilir miydik?
Sadece Sağlığımız Dünyalara Bedel...
Son Derece Kıymetli Bunca Nimetlerle Donatıldığımızı Düşünüp Mutlu Olmamız Gerekmez mi?
Sağlamsak, Sakat Olanlara Bakalım...
Sakatsak, Daha Kötü Durumda Bulunanlara...
Yatalaklara...
Kötürümlere Bakalım...
Evimiz...
Barkımız...
Bağımız...
Bahçemiz Varsa, Olmayanlara Bakalım...
Peygamberimiz de Herkes İçin Hayat Boyu Lazım Olacak Bu Mutluluk Ölçüsünü Şöyle Koymuş:
"Dünya İşlerinde Kendinizden Aşağıda, Ahiret İşlerinde de Kendinizden Yukarıda Olanlara Bakınız"...
İncir Kabuğunu Doldurmayan Basit Meselelerden Dolayı Canınız Sıkılmasın...
Küçük Meselelerden Dolayı Vanınız Sıkılmasın...
Küçük Meselelerde Bile Mutluluğu Tatmayı Bilelim...
Şikayetçiliği Alışkanlık Edinmeyelim...
Kıskançlık ve Çekemezliğe Düşmeyelim...
Daima İyi Şeylere İmrenelim...
Şüphe...
Korku...
Endişe...
Evham ve Telaşa Hayatımızda Yer Vermeyelim...
Geçen Geçmiştir...
Ah Vah Etmeyelim...
Gelecek Henüz Gelmemiştir, Onun İçin de Endişelenmeyelim...
Ömrümüzü Bulunduğumuz An Bilip, O Anın Zevkini Tadalım...
O Anı En İyi Şekilde Değerlendirelim...
Selam ve Dualarımla Kalınız... Vakt-i Hüzün
Hürmetsizlikten Kaçınma, Şükrün İfadesidir...
Helal Haram Tanımayanlar Şükürsüzdürler...
Şükreden İnsanlar Mutludurlar...
Şükre İten Sebepler Çok, Şükürsüzlüğe Sebep Olan Bahaneler İse Gerçekte Yoktur...
Şükürsüzlüğe Götüren Her Hareket İnsanı Mutsuz Eder...
Şükrü Ölçü Edinenler İçin İse Mutsuzluğa Hiçbir Sebep Yoktur...
Çünkü İnsanın Sonsuz Arzuları Vardır...
İhtiyacı Bitmez, Tükenmez...
Onun Yaradılışında Öylesine Bir Hırs Vardır ki, Dünyayı Verseler Doymaz...
Bu Yaradılıştaki Bir İnsan Eğer Mutluluğunu Bu Arzularına Ulaşmada Arıyorsa Mutlu Olması İmkansız Olur...
Çünkü Onları Elde debilecek Ne Gücü Vardır, Ne de Sermayesi...
Eğer İnsan Elde Ettiği ve Elinde Olan Her Şeyde Mutluluğu Bulabiliyorsa, Onu En Ufacık Şeyler Bile Mutlu Eder...
Demek ki, Mutluluk Kafa İşi, Gönül İşi, İnanç İşi...
İnsan Çalışıp Çabaladıktan Sonra Eline Geçene Kanaat Edebiliyorsa Mutludur...
Hırs Göstermiyorsa Mutludur...
Daha Kötü Şartları Düşünüp Haline Şükrediyorsa Mutludur...
İnsanı Mutsuz Eden, Elindekilere Şükretmeyip Daha Çok Şeyler İstemesidir...
İstekler Bitmeyeceğine Göre, Yine Mutlu Olamayacaktır...
Halbuki Sahip Olduklarımızı Düşünebilsek, Bunlar Bizi Fazlasıyla Mutlu Etmeye Yetecektir...
Nasıl mı?
Sahip Olduğumuz Nimetleri Bir Bir Gözümüzün Önüne Getirelim...
El...
Ayak...
Göz...
Kulak...
Dil...
Akıl...
Kalp...
Hayal...
Bunlar Bizi Mutlu Etmeye Yetmez mi?
Milyarlarca Lira İle Değiştirmeyeceğimiz Bu Kıymetli Nimetlere Beş Kuruş Verip de Sahip Olmadık...
Teneffüs Ettiğimiz Hava, Isı ve Işığından Faydalandığımız Güneş, Bizi Elbise Gibi Saran Atmosfer İçin Bizden Para İstenseydi, Bütün Sermayemizi de Versek, Hayatımızı Devam Ettirebilir miydik?
Sadece Sağlığımız Dünyalara Bedel...
Son Derece Kıymetli Bunca Nimetlerle Donatıldığımızı Düşünüp Mutlu Olmamız Gerekmez mi?
Sağlamsak, Sakat Olanlara Bakalım...
Sakatsak, Daha Kötü Durumda Bulunanlara...
Yatalaklara...
Kötürümlere Bakalım...
Evimiz...
Barkımız...
Bağımız...
Bahçemiz Varsa, Olmayanlara Bakalım...
Peygamberimiz de Herkes İçin Hayat Boyu Lazım Olacak Bu Mutluluk Ölçüsünü Şöyle Koymuş:
"Dünya İşlerinde Kendinizden Aşağıda, Ahiret İşlerinde de Kendinizden Yukarıda Olanlara Bakınız"...
İncir Kabuğunu Doldurmayan Basit Meselelerden Dolayı Canınız Sıkılmasın...
Küçük Meselelerden Dolayı Vanınız Sıkılmasın...
Küçük Meselelerde Bile Mutluluğu Tatmayı Bilelim...
Şikayetçiliği Alışkanlık Edinmeyelim...
Kıskançlık ve Çekemezliğe Düşmeyelim...
Daima İyi Şeylere İmrenelim...
Şüphe...
Korku...
Endişe...
Evham ve Telaşa Hayatımızda Yer Vermeyelim...
Geçen Geçmiştir...
Ah Vah Etmeyelim...
Gelecek Henüz Gelmemiştir, Onun İçin de Endişelenmeyelim...
Ömrümüzü Bulunduğumuz An Bilip, O Anın Zevkini Tadalım...
O Anı En İyi Şekilde Değerlendirelim...
Selam ve Dualarımla Kalınız... Vakt-i Hüzün