Abdullah bin Mübarek (rahmetullahi aleyh) vefatı yaklaştığı zaman bütün malını fakirlere verdi. Hizmetinde bulunan bir talebesi dedi ki:
“Efendim, malûmunuz üç çocuğunuz var. Onlara mîras bırakmayacak mısınız?” Buyurdu ki:
“Onları Allahü teâlâya emânet ediyorum, O, en iyi vekildir. Eğer çocuklarım, sâlih olursa, cenâb-ı Hak, onları hiç ummadıkları yerden rızııklandırır. Yok eğer, fâsık olurlarsa, malımın kötü insanlara kalmasını istemem.”
Abdullah bin Mübarek (rahmetullahi aleyh) vefatı esnasında, âzâdlı kölesi olan Nasr’a;
“Başımı toprağa koy” dedi. Nasr ağladı.
“Niçin ağlıyorsun?” deyince;
“Senin iki varlığını, servetini ve şimdi de yoksul olarak ölümünü görüp ağlıyorum” dedi. İbn-i Mübarek;
“Ağlama. Zîrâ ben, Allahü teâlâdan zenginler gibi yaşamamı ve yoksullar gibi ölmemi istedim. Sonra sen, bana şehâdeti telkin et ve ben başka bir söz konuşmadıkça da onu tekrar etme” buyurdu.
Vefatı ânında gözlerini açtı, güldü ve meâlen; “Amel edenler, bu ebedî nimete kavuşmak için çalışsınlar” (Sâffât sûresi: 61) âyet-i kerîmesini okudu.
VEFATINDAN SONRA
Nevfel; “Abdullah bin Mübârek’i rüyada gördüm ve;
“Rabbin sana ne muamele yaptı?” dedim. O da;
“Beni mağfiret etti” buyurdu.
"Süfyân-ı Sevrî’ye ne yaptı?” dedim.
“O, şehîdlerin içinde yüksek derecelerdedir” buyurdu.
Misisli İsmail ibni İbrahim anlatır. “Haris bin Atıyye’yi rüyada görüp ona hâlini sordum;
“Rabbim beni mağfiret etti” dedi.
“Abdullah bin Mübarek nerededir? dedim.
“O, hergün Allahü teâlâ’nın huzuruna çıkanlardandır” dedi!
Fudayl bin Iyâd’ın oğlu Muhammed şöyle dedi:
“Abdullah bin Mübârek’i rüyamda gördüm. Ona;
“En üstün amel nedir?” dedim.
“İçinde bulunduğundur” buyurdu.
“Hudud boylarında beklemek ve cihâd mıdır?” dedim.
“Evet” buyurdu.
“Allahü teâlâ sana ne muamele yaptı?” dedim.
“Beni sonsuz mağfireti ile mağfiret edip, izzet ve ikramlarda bulundu” dedi.
Ehlsünnetbüyükleri
“Efendim, malûmunuz üç çocuğunuz var. Onlara mîras bırakmayacak mısınız?” Buyurdu ki:
“Onları Allahü teâlâya emânet ediyorum, O, en iyi vekildir. Eğer çocuklarım, sâlih olursa, cenâb-ı Hak, onları hiç ummadıkları yerden rızııklandırır. Yok eğer, fâsık olurlarsa, malımın kötü insanlara kalmasını istemem.”
Abdullah bin Mübarek (rahmetullahi aleyh) vefatı esnasında, âzâdlı kölesi olan Nasr’a;
“Başımı toprağa koy” dedi. Nasr ağladı.
“Niçin ağlıyorsun?” deyince;
“Senin iki varlığını, servetini ve şimdi de yoksul olarak ölümünü görüp ağlıyorum” dedi. İbn-i Mübarek;
“Ağlama. Zîrâ ben, Allahü teâlâdan zenginler gibi yaşamamı ve yoksullar gibi ölmemi istedim. Sonra sen, bana şehâdeti telkin et ve ben başka bir söz konuşmadıkça da onu tekrar etme” buyurdu.
Vefatı ânında gözlerini açtı, güldü ve meâlen; “Amel edenler, bu ebedî nimete kavuşmak için çalışsınlar” (Sâffât sûresi: 61) âyet-i kerîmesini okudu.
VEFATINDAN SONRA
Nevfel; “Abdullah bin Mübârek’i rüyada gördüm ve;
“Rabbin sana ne muamele yaptı?” dedim. O da;
“Beni mağfiret etti” buyurdu.
"Süfyân-ı Sevrî’ye ne yaptı?” dedim.
“O, şehîdlerin içinde yüksek derecelerdedir” buyurdu.
Misisli İsmail ibni İbrahim anlatır. “Haris bin Atıyye’yi rüyada görüp ona hâlini sordum;
“Rabbim beni mağfiret etti” dedi.
“Abdullah bin Mübarek nerededir? dedim.
“O, hergün Allahü teâlâ’nın huzuruna çıkanlardandır” dedi!
Fudayl bin Iyâd’ın oğlu Muhammed şöyle dedi:
“Abdullah bin Mübârek’i rüyamda gördüm. Ona;
“En üstün amel nedir?” dedim.
“İçinde bulunduğundur” buyurdu.
“Hudud boylarında beklemek ve cihâd mıdır?” dedim.
“Evet” buyurdu.
“Allahü teâlâ sana ne muamele yaptı?” dedim.
“Beni sonsuz mağfireti ile mağfiret edip, izzet ve ikramlarda bulundu” dedi.
Ehlsünnetbüyükleri
