Yaşlı bir bilge, karla kaplı bir tarladan geçiyordu. Tarlanın bir köşesindeki küçük evin önünde, ağlayan bir kadına rastgeldi.
Kadına:
"Niye ağlıyorsun?" diye sordu.
Kadın:
"Çünkü" dedi, "hayatımı, gençliğimi, aynada seyrettiğim güzelliğimi ve sevdiğim ama ölümün benden aldığı kocamı düşünüyorum. Beni yaratan , bütün bunları hatırlamama izin veriyor. Hayatımın ilkbaharını hatırlatarak bana acı veriyor. İşte bu yüzden ağlıyorum."
Bilge adam, kadının bu sözlerini işitince, gözlerini tarlanın bir köşesine dikti ve öylece kalakaldı. Ne birşey dedi, ne de bir santim olsun kımıldandı. Gözlerini sabit bir noktaya dikmiş, düşünüyordu.
Kadın, bilgenin bu haline hayret edip:
"Niye gözlerini oraya diktin?" diye sordu. "Orada birşey mi gördün?"
Yaşlı bilge:
"Evet" dedi. "Orada bir gül bahçesi gördüm. Yaratıcı bana karşı o kadar kerîm ve öyle merhametli ki, bana geçmişi hatırlama kabiliyeti vermiş. Bu sayede, kışın içinde bile olsam, yeniden gelecek olan baharın ümidini içimde diri tutabiliyorum."
