Kafası esse kızsa Sokrates
Victor Hugo’nun sefiline
Kim duyar kızdığını
Karaca oğlanım
Kör oğlum
Yunusum
Mevlana’m ve diğerleri anında duyar
Yanına koşar
Bre densiz
İmansız
Yıkma gönül hanını ustası yok
Gel kim olursan gel
Sözlerini söylerken
Sokrates şaşırır
Kim bu âlimler
Bilginler
Ben bir kuru kemiğim
Kurumuş bir dalım
Kalkamaz bunlara karşı kolum
Bu ne yiğitler ki analar doğurmuş
Bunları gören söz mü söylermiş
Vay anam vay
Tabi kalır şakın
Görmemiş gönül adamı insanı
Derde çare olan insanı
Şaşırır kalır
Pes eder
Sefil gülümser
Sefil gülümser kainat gülümser
Sarılırlar bu Anadolu yiğitlerimizle
Sokrates takip eder gizliden
Zaten onların işi gizliden
Rabbim gizliyi de saklıyı da bilir hep birden
Gizlice alır bizdeki güzelliği aniden
Olur, bilgin uydurmadan çakma çıkar bir yerden
Kendisi bilgisiz insanı ortaya çıkarırken
Bilgisiz Rahman ’sız merhametsiz kaldığından habersiz
Her gördüğüne der bilgisiz
Bizim yiğitler salınca haber
Adam ol Sokrates adam
Gelirsek yaparız seni madam
Silkelenir Sokrates
Döner doğru yola
Tek başınadır
Bizim yiğitler gibi
Savunmasız kalsa da İşi Allaha havale eder
Sürgün edilemez
Gittiği her yerde yine aynıdır Sokrates
Söyler yiğitlerimiz gibi doğruyu
Çıkarır yalanı ortaya
İki yüzlü olanları çıkarır karaya
Fazla doğruyu bulan sokratestir
Yalancılar çıra gibi yanar
Ortaya çıkar
Hepsinin koltukları batar
Kim hapiste yatar
Onlar ister canlar yansın
Sokrates ister yalancılar ortaya çıksın
Hakimler satın alınır
İdam kararı verir mahkeme
Korkmaz sokrates
iyi adamlardan kahramanlarımızdan
Andolu kahramanlarımızdan
Kapmıştır bir şeyler en azından
Sokrates ölümün son değil
Devam eden yolculuk olarak bilir
Ama sen gör şimdilerde
Kim neyi bilir
Tabi ki hiçbir şeyi
Yıkmayı
Talan etmeyi
Yemeyi bilir
Ah neredesiniz o Anadolu’nun yiğitleri erenleri
Görünseniz o heybetinizle
İmanlı dik duruşunuzla bir an
Yıkılsa bunca insan o anda
Sefiller yıkılmasa
Kimse hor bakmasa
İşte ben gezerim ara sıra
Bu güzel yiğitlerin erenlerin dünyasında
Öperim ellerini
Öperler gözlerimi
Masal hikâye değil bunlar
Hepsi gerçek yaşananı yaşatanlar
Canlara can olan canlar
Ah nerede kaldı o günler
Gönüllerimiz onları özler
Görse nurdan gülümsemelerini bu gözler
Yıkılır tüm sözler, bu güzellik
Merhametli gönül karşısında
İşte gönlümde yaşadım
Az yazdım
Devam ederse yazarım inşallah
Vakitte artık sabaha vardım
Mehmet Aluç ©Kul Mehmet
