Dünya en karanlık günlerini yaşarken, son peygamberin dünyaya gelmek üzere olduğu, bu doğumun da Mekke’de gerçekleşeceği, Hıristiyan ve Musevi din adamları tarafından iyi biliniyordu.
Çünkü onların mukaddes kitapları olan İncil ve Tevrat, peygamberimizden ve özelliklerinden haber veriyorlardı. Bu haberler, daha sonra her tarafa yayıldı.
Müşriklerin (yani putperestlerin) önde gelenleri, duydukları haberlerden çok rahatsızdı. Çünkü hepsi ticaretle uğraşıyordu. Bir peygamberin çıkarsa, bütün putlar kırılıp yok edilecekti. Putlar kırılınca da, on binlerce putperest Mekke’ye gelmeyecek, müşriklerden mal almayacaklardı.
Oysa zengin müşrikler, mallarını çok pahalı satarlar ve servetlerine servet katarlardı. Bu bakımdan hepsi endişe içindeydi.
Ümeyye adlı biri, bir toplantı sırasında: “Beklenen peygamber gelmek üzere” dediğinde, Mekke lideri Ebu Süfyan ona kızıp:
“Bir daha böyle konuşma! Biz putlarla çok mutluyuz!” diyerek onu kovdu.
Sahabilerden (Peygamberimizi gören erkek müslümanlardan) Ebu Cafer bu konuda şunları anlatmıştı:
“Peygamberimiz dünyaya gelmeden önce, çok yaşlı bir insan olan Zeyd b. Amr beni yanına çağırıp:
'Ben, Hazreti İsmail’in neslinden bir peygamber bekliyorum. Ama onun zamanına kadar yaşayacağımı zannetmiyorum. Ben, geleceğini çok iyi bildiğim o peygamber'e inanıyor ve onun Allah’ın elçisi olduğuna şahadet ediyorum. Eğer ona yetişirsen benden selam söyle' dedi.
Daha sonra da, gelecek olan peygamberin (peygamberimizin) özelliklerini anlatmaya başlayıp:
'O’nun boyu ne uzundur, ne de kısadır. Gözlerinde kırmızılık bulunur. İki kürek kemiği arasında, peygamberlik mührü vardır. İsmi Ahmet’tir. (Peygamberimizin İncil’deki ismi 'Ahmet' dir.) O Mekke’de doğacak ve o şehirde peygamber olacaktır. O bütün peygamber'lerin sonuncusudur' dedi.
Ben, o adamın anlattıklarını, yıllar sonra Allah Resulü'ne ilettim ve selamını söyledim. Peygamberimiz tebessüm ederek:
'Ben onu, Cennette dolaşırken gördüm' dedi.”
Peygamberimiz, dünyaya gelmeden önce biliniyordu. Hatta birçok insan ona, o henüz gelmeden önce iman etmişti.
Çünkü onların mukaddes kitapları olan İncil ve Tevrat, peygamberimizden ve özelliklerinden haber veriyorlardı. Bu haberler, daha sonra her tarafa yayıldı.
Müşriklerin (yani putperestlerin) önde gelenleri, duydukları haberlerden çok rahatsızdı. Çünkü hepsi ticaretle uğraşıyordu. Bir peygamberin çıkarsa, bütün putlar kırılıp yok edilecekti. Putlar kırılınca da, on binlerce putperest Mekke’ye gelmeyecek, müşriklerden mal almayacaklardı.
Oysa zengin müşrikler, mallarını çok pahalı satarlar ve servetlerine servet katarlardı. Bu bakımdan hepsi endişe içindeydi.
Ümeyye adlı biri, bir toplantı sırasında: “Beklenen peygamber gelmek üzere” dediğinde, Mekke lideri Ebu Süfyan ona kızıp:
“Bir daha böyle konuşma! Biz putlarla çok mutluyuz!” diyerek onu kovdu.
Sahabilerden (Peygamberimizi gören erkek müslümanlardan) Ebu Cafer bu konuda şunları anlatmıştı:
“Peygamberimiz dünyaya gelmeden önce, çok yaşlı bir insan olan Zeyd b. Amr beni yanına çağırıp:
'Ben, Hazreti İsmail’in neslinden bir peygamber bekliyorum. Ama onun zamanına kadar yaşayacağımı zannetmiyorum. Ben, geleceğini çok iyi bildiğim o peygamber'e inanıyor ve onun Allah’ın elçisi olduğuna şahadet ediyorum. Eğer ona yetişirsen benden selam söyle' dedi.
Daha sonra da, gelecek olan peygamberin (peygamberimizin) özelliklerini anlatmaya başlayıp:
'O’nun boyu ne uzundur, ne de kısadır. Gözlerinde kırmızılık bulunur. İki kürek kemiği arasında, peygamberlik mührü vardır. İsmi Ahmet’tir. (Peygamberimizin İncil’deki ismi 'Ahmet' dir.) O Mekke’de doğacak ve o şehirde peygamber olacaktır. O bütün peygamber'lerin sonuncusudur' dedi.
Ben, o adamın anlattıklarını, yıllar sonra Allah Resulü'ne ilettim ve selamını söyledim. Peygamberimiz tebessüm ederek:
'Ben onu, Cennette dolaşırken gördüm' dedi.”
Peygamberimiz, dünyaya gelmeden önce biliniyordu. Hatta birçok insan ona, o henüz gelmeden önce iman etmişti.
