Güllere göklerden serpilen ey rahmet, yağmur!
Gel, gönülleri sevda hâlesiyle donat yağmur.
Meleklerin kanatlarından süzülüp toprağa düşer
Çöle hayat, güle şebnem, gönüllere suzî nât yağmur.
Damlaların esrarında duygular felek burcuna çıkar;
Aşk ülkesine girdim, gel yüreğimi kanat yağmur.
Gündüzün leb-i leylâkında, gecenin gizeminde yaşar,
Gök yüzlü râyihanla rûy-i zemini kuşat yağmur.
Hicran-ı Mahbub’un acısı ruhumu deşer,
Doğ da nâlân gönlüme, içimi ferahlat yağmur.
Baharlar solar, Gönül Sultanı tahtlardan düşer;
Pervasızca taşlamak seni, bilindi sanat yağmur!
Hisler yorgun, gönülleri istilâ ediyor bu şer;
Hani.. nerede?.. Müstakime götürecek sırat yağmur.
Bu endam şırıltılarınla ruhum sonsuzluğa koşar,
Göklerden nüzul eden bir kutlu hakikat yağmur.
Ve.. köşede gözünde yaş bir yetim-i geda üşür;
Damlalarda eriyip sen olayım, bir bakış fırlat yağmur.
.
İrfan Karabulut
