Kayıyorum, tökezliyorum, düşüyorum...
Yolumu kaybediyorum dünya çıkmazdında..
Yerim burası değil biliyorum, yine de kanıyorum... Yanıyorum
Ey yerlerin ve göklerin ve ikisi arasındakilerin Rabbi,
ben'im Rabbim.. Ellerimi Senden başka uzatacak kimsem yok, kime
uzatsam açıkta kalıyor
bir parçam, kime dönsem yüzümü yönler kayboluyor.
İki adım sonrası yar, üç adım sonrası mechul..
Sana getirecek sokaklar çıkmaza dönüyor.
ben girince;
ben girince Sen
gidiyor musun?
Rabbim, çaresizliğimi bileli çok olmadı...
Çok olmadı eşiğine kapanıp gözyaşı dökmeyi isteyeli..
Olmuyor Allah'ım.. Bir şeyLer hep eksik kalıyor. Sana gelirken...
Sana gelmekten başka yolum olmadığını bilerek, gelirken..
Bir şeyler eksik.. Güzergâhım engebeli.. Issız..
Düşsem tutan olmayacak..
Yorgun başımı dayasam bir dağa, üzerimden yol geçecek.
Kimse görmeyecek beni Rabbim. Kimse kimsenin derdi değil,
benim Rabbim Sensin.. Atarsan beni tutacak yok, bırakırsan düşerim...
Cümlelere küçük harfle başlayıp, büyük harfle bitirmeyi marifet
sanan zavallı ben..
Oysa nokta koymayı bile bilmiyorken...
Ve sadece
lüzumsuz ne varsa, ne varsa zayi ettiren, yiyip bitiren ne varsa onu seçen..
Düşüp düşüp düşerken... Hep düşerken uslanmadan yine de
düşmeyi tercih eden..
Nefisperest... Ben...
Uyandır beni rehavetimden..
Günahkârım, utanç içinde kızarıyor yanaklarım huzurunda..
Senden istemek ağır geliyor,utanıyorum ama başka kapım yok...
Gidecek kimsem yok, kalakalıyorum karanlıklarda...
'Allah'ım...'
Yaratan, rızık veren, yol gösteren...
Rahmetini kimseden esirgemeyen
Rabbim..
Düşe kalka kanamışken, yitmişken.. bitmişken..
Senin sözlerin yetişiyor imdadıma:
' Duanız olmazsa ne ehemmiyetiniz var'
Ama öyle ağır ki omuzlarım, öyle ağırlaşmış ki parmaklarım;
ellerimi semâya döndüremiyorum...
Ellerim kızarıyor.. Kalbim kanıyor.. Aciz, gafil, günahkar gözlerim utanıyor.. 'Ya beni istemezse..?' diye çırpınırken sözlerim..
Yine Sen yetişiyorsun imdâdıma.. Kimim var ki zaten, Senden başka..
'Bana dua edin, icâbet edeyim'
Sana, sana güvenerek geliyorum Allah'ım...
'Beni bırakma, uçurumlara..'
'tut ki... Edemem Sensiz'
yer Senin, gök Senin.. ben Senin.. yollar Senin..
bana en yakın bildiklerim Senin..
Sen istemezsen kime giderim? Düşsem kim tutar elimden?
Kim sarar yaralarımı?
Rabbim gözyaşlarım kupkuru, ama yüreğim ıslak Rabbim..
Ağlayamadığım için utanıyorum, günâhlarımı dökemediğim için..
Ağırlığımı taşıyamıyor güçsüz bedenim, belim bükük bu yüzden..
Sırtımda hata kamburum..
Alnımda gaflet çizgileri.. Yüzüme bakılası değil...
Ama senden başka kimim var benim? Kime giderim?...
'Tut beni Allah'ım, tut ki, edemem Sensiz...'
(alıntıdır)
Yolumu kaybediyorum dünya çıkmazdında..
Yerim burası değil biliyorum, yine de kanıyorum... Yanıyorum
Ey yerlerin ve göklerin ve ikisi arasındakilerin Rabbi,
ben'im Rabbim.. Ellerimi Senden başka uzatacak kimsem yok, kime
uzatsam açıkta kalıyor
bir parçam, kime dönsem yüzümü yönler kayboluyor.
İki adım sonrası yar, üç adım sonrası mechul..
Sana getirecek sokaklar çıkmaza dönüyor.
ben girince;
ben girince Sen
gidiyor musun?
Rabbim, çaresizliğimi bileli çok olmadı...
Çok olmadı eşiğine kapanıp gözyaşı dökmeyi isteyeli..
Olmuyor Allah'ım.. Bir şeyLer hep eksik kalıyor. Sana gelirken...
Sana gelmekten başka yolum olmadığını bilerek, gelirken..
Bir şeyler eksik.. Güzergâhım engebeli.. Issız..
Düşsem tutan olmayacak..
Yorgun başımı dayasam bir dağa, üzerimden yol geçecek.
Kimse görmeyecek beni Rabbim. Kimse kimsenin derdi değil,
benim Rabbim Sensin.. Atarsan beni tutacak yok, bırakırsan düşerim...
Cümlelere küçük harfle başlayıp, büyük harfle bitirmeyi marifet
sanan zavallı ben..
Oysa nokta koymayı bile bilmiyorken...
Ve sadece
lüzumsuz ne varsa, ne varsa zayi ettiren, yiyip bitiren ne varsa onu seçen..
Düşüp düşüp düşerken... Hep düşerken uslanmadan yine de
düşmeyi tercih eden..
Nefisperest... Ben...
Uyandır beni rehavetimden..
Günahkârım, utanç içinde kızarıyor yanaklarım huzurunda..
Senden istemek ağır geliyor,utanıyorum ama başka kapım yok...
Gidecek kimsem yok, kalakalıyorum karanlıklarda...
'Allah'ım...'
Yaratan, rızık veren, yol gösteren...
Rahmetini kimseden esirgemeyen
Rabbim..
Düşe kalka kanamışken, yitmişken.. bitmişken..
Senin sözlerin yetişiyor imdadıma:
' Duanız olmazsa ne ehemmiyetiniz var'
Ama öyle ağır ki omuzlarım, öyle ağırlaşmış ki parmaklarım;
ellerimi semâya döndüremiyorum...
Ellerim kızarıyor.. Kalbim kanıyor.. Aciz, gafil, günahkar gözlerim utanıyor.. 'Ya beni istemezse..?' diye çırpınırken sözlerim..
Yine Sen yetişiyorsun imdâdıma.. Kimim var ki zaten, Senden başka..
'Bana dua edin, icâbet edeyim'
Sana, sana güvenerek geliyorum Allah'ım...
'Beni bırakma, uçurumlara..'
'tut ki... Edemem Sensiz'
yer Senin, gök Senin.. ben Senin.. yollar Senin..
bana en yakın bildiklerim Senin..
Sen istemezsen kime giderim? Düşsem kim tutar elimden?
Kim sarar yaralarımı?
Rabbim gözyaşlarım kupkuru, ama yüreğim ıslak Rabbim..
Ağlayamadığım için utanıyorum, günâhlarımı dökemediğim için..
Ağırlığımı taşıyamıyor güçsüz bedenim, belim bükük bu yüzden..
Sırtımda hata kamburum..
Alnımda gaflet çizgileri.. Yüzüme bakılası değil...
Ama senden başka kimim var benim? Kime giderim?...
'Tut beni Allah'ım, tut ki, edemem Sensiz...'
(alıntıdır)
