Kalbi ile inanmadığı halde inkâr ettiğini gizleyip, dili ile inandığını söyleyerek mümin görünen kimseye münafık denir. Kur’an-ı Kerim’de münafıklar;
“İnsanlardan, inanmadıkları halde, “Allah’a ve ahiret gününe inandık” diyenler de vardır.” (Bakara, 2/8) şeklinde tarif edilmişlerdir.
Peygamber Efendimiz de, münafıkların konuştuklarında yalan söylediklerini, verdikleri sözde durmadıklarını, emanete hıyanet
ettiklerini bildirmiştir
ettiklerini bildirmiştir
(Müslim, “İmân”, 107). Münafık kimseler; yaptıkları ibadetlerde, işlerde, tavırlarında ve konuşmalarında kibirlidirler ve gösterişe büyük önem verirler.
Kur’an’da;
“Münafıklar, Allah’ı aldatmaya çalışırlar. Allah da onların bu çabalarını başlarına geçirir. Onlar, namaza kalktıkları zaman tembel tembel kalkarlar. İnsanlara gösteriş yaparlar ve Allah’ı pek az anarlar.” (Nisâ, 4/142) buyurulmaktadır.
Münafıklar, iman etmiş gibi gözükerek, müminleri kandırmak ve onların sahip olduğu bazı imkânlardan yararlanmak dünyevi çıkarlar elde etmek isterler. Çıkar elde edemeyeceklerini anladıklarında, yada müminlerin başına bir sıkıntı geldiğinde, onlardan hemen ayrılırlar. İnkârcılarla işbirliği yaparak müminlerin arasındaki birliği bozmaya çalışırlar.
Görünüşte mümin olduklarından dünyada Müslüman muamelesi gören münafıklar, öldüklerinde ahirette kâfirlerle birlikte aynı muameleye tabi tutulacaklardır. Kendisine Kur’an’ı rehber edinen
mümin, münafıklara karşı dikkatli olmak, onların özelliklerini bilmek durumundadır.
mümin, münafıklara karşı dikkatli olmak, onların özelliklerini bilmek durumundadır.
