Server-i kainata gelince Peygamberlik,
Hatice validemiz iman etti Ona ilk.
Resul’ün tebliğine, hiç tereddüt etmeden,
(Peki) deyip, imanla şereflendi ilk hemen.
Abdest almasını da öğrenip Ondan bizzat,
Sonra namaz kıldılar birlikte iki rekat.
Hatice validemiz Resul’ün her emrine,
(Peki) der ve severek getirirdi yerine.
Kâfirler alay edip, üzseydi Peygamberi,
Onun tesellisiyle rahatlardı kalpleri.
Derdi: (Ya Resulallah, üzülmesin hiç kalbin.
İtaat edecektir sonunda sana kavmin.)
Hazret-i Hatice'den, Kasım ile Abdullah,
Adında iki oğul Resul'e verdi Allah.
Ve lakin ömürleri kısa oldu dünyada.
Kasım, onyedi aylık dünyaya etti veda.
Bir müddet geçmişti ki Kasım'ın vefatından,
Hazret-i Abdullah da göç etti bu dünyadan.
Her iki evladının vefatına, o Server,
İnsanlık icabıyla çok fazla üzüldüler.
Mübarek gözlerinden göz yaşları dökerek,
Bir gün şöyle buyurdu dağa nazar ederek:
(Ey dağ, benim başıma gelenler, sana şayet,
Gelseydi, dayanamaz ve yıkılırdın elbet.)
Hazret-i Hatice de olup çok müteessir,
Dedi: (Ya Resulallah, onlar şimdi nerdedir?)
Şöyle buyurdular ki ona Nebiyyi zişan:
(İkisi de, elbette Cennettedirler şu an.)
Her iki oğlunun da vefat etmesi ile,
Kâfirler sevindiler buna ziyadesiyle.
Ebu Cehil ve bazı müşrikler de, bu ara,
Bunu fırsat bilerek yaptılar çok yaygara.
Dediler: (Muhammed’in oğlu kalmadığından,
Nesli kesilmiş olup, ebter oldu O şu an.
Neslini sürdürecek yok bir erkek evladı.
Ölünce, unutulur kendisinin de adı.)
Müşriklerin yaptığı bu ithama, derakap,
Habibinin namına, Rabbimiz verdi cevap.
Nitekim Hak teâlâ, Sevgili Habibine,
Bir sure göndererek kuvvet verdi kalbine.
Buyurdu ki: (Biz sana, Kevser verdik mukaddes.
O halde Rabbin için, namaz kıl ve kurban kes.
Sana ebter diyenin, kendisi zürriyetsiz,
Namsız ve haysiyetsiz bir kişidir şüphesiz.
Senin ise pak neslin, hem şan ile şerefin,
Hep devam edecektir, ta kıyamete değin.
Sana, ahirette de, hiç akla gelmeyecek,
Nice büyük şeref ve nimetler verilecek.)
Hatice validemiz iman etti Ona ilk.
Resul’ün tebliğine, hiç tereddüt etmeden,
(Peki) deyip, imanla şereflendi ilk hemen.
Abdest almasını da öğrenip Ondan bizzat,
Sonra namaz kıldılar birlikte iki rekat.
Hatice validemiz Resul’ün her emrine,
(Peki) der ve severek getirirdi yerine.
Kâfirler alay edip, üzseydi Peygamberi,
Onun tesellisiyle rahatlardı kalpleri.
Derdi: (Ya Resulallah, üzülmesin hiç kalbin.
İtaat edecektir sonunda sana kavmin.)
Hazret-i Hatice'den, Kasım ile Abdullah,
Adında iki oğul Resul'e verdi Allah.
Ve lakin ömürleri kısa oldu dünyada.
Kasım, onyedi aylık dünyaya etti veda.
Bir müddet geçmişti ki Kasım'ın vefatından,
Hazret-i Abdullah da göç etti bu dünyadan.
Her iki evladının vefatına, o Server,
İnsanlık icabıyla çok fazla üzüldüler.
Mübarek gözlerinden göz yaşları dökerek,
Bir gün şöyle buyurdu dağa nazar ederek:
(Ey dağ, benim başıma gelenler, sana şayet,
Gelseydi, dayanamaz ve yıkılırdın elbet.)
Hazret-i Hatice de olup çok müteessir,
Dedi: (Ya Resulallah, onlar şimdi nerdedir?)
Şöyle buyurdular ki ona Nebiyyi zişan:
(İkisi de, elbette Cennettedirler şu an.)
Her iki oğlunun da vefat etmesi ile,
Kâfirler sevindiler buna ziyadesiyle.
Ebu Cehil ve bazı müşrikler de, bu ara,
Bunu fırsat bilerek yaptılar çok yaygara.
Dediler: (Muhammed’in oğlu kalmadığından,
Nesli kesilmiş olup, ebter oldu O şu an.
Neslini sürdürecek yok bir erkek evladı.
Ölünce, unutulur kendisinin de adı.)
Müşriklerin yaptığı bu ithama, derakap,
Habibinin namına, Rabbimiz verdi cevap.
Nitekim Hak teâlâ, Sevgili Habibine,
Bir sure göndererek kuvvet verdi kalbine.
Buyurdu ki: (Biz sana, Kevser verdik mukaddes.
O halde Rabbin için, namaz kıl ve kurban kes.
Sana ebter diyenin, kendisi zürriyetsiz,
Namsız ve haysiyetsiz bir kişidir şüphesiz.
Senin ise pak neslin, hem şan ile şerefin,
Hep devam edecektir, ta kıyamete değin.
Sana, ahirette de, hiç akla gelmeyecek,
Nice büyük şeref ve nimetler verilecek.)
