عَنْ صَفْوَانَ بْنِ عَسَّالٍ الْمُرَادِيُّ قَالَ : قَالَ يَهُودِيٌّ لِصَاحِبِهِ : اذْهَبْ بِنَا إِلَى هَذَا النَّبِيِّ - صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ - نَسْأَلُهُ عَنْ هَذِهِ الْآيَةِ ( وَلَقَدْ آتَيْنَا مُوسَى تِسْعَ آيَاتٍ بَيِّنَاتٍ ) فَقَالَ : لَا تَقُولُوا لَهُ نَبِيٌّ ، فَإِنَّهُ لَوْ
سَمِعَكَ لَصَارَتْ لَهُ أَرْبَعَةُ أَعْيُنٍ قَالَ : فَسَأَلَاهُ ، فَقَالَ : " لَا تُشْرِكُوا بِاللَّهِ شَيْئًا ، وَلَا تَسْرِقُوا ، وَلَا تَزْنُوا ، وَلَا تَقْتُلُوا النَّفْسَ الَّتِي حَرَّمَ اللَّهُ إِلَّا بِالْحَقِّ ، وَلَا تَسْحَرُوا ، وَلَا تَأْكُلُوا الرِّبَا ، وَلَا تَمْشُوا بِبَرِيءٍ إِلَى
ذِي سُلْطَانٍ لِيَقْتُلَهُ ، وَلَا تَقْذِفُوا مُحْصَنَةً ، وَأَنْتُمْ يَا يَهُودُ عَلَيْكُمْ خَاصَّةً أَلَا تَعْدُوا فِي السَّبْتِ " فَقَبَّلَا يَدَهُ وَرِجْلَهُ ، وَقَالَا : نَشْهَدُ أَنَّكَ نَبِيٌّ ، فَقَالَ : " مَا مَنَعَكُمَا أَنْ تُسْلِمَا ؟ " قَالَا : إِنَّ دَاوُدَ - عَلَيْهِ السَّلَامُ - دَعَا أَنْ
لَا يَزَالَ مِنْ ذُرِّيَّتِهِ نَبِيٌّ ، وَإِنَّا نَخْشَى أَنْ يَقْتُلَنَا يَهُودُ .
Safvan b. Assâl anlatıyor: Bir yahûdî, arkadaşına dedi ki: Bizi şu peygambere götür de ona «Andolsun ki Biz, Musa'ya dokuz
tane apaçık âyet verdik.» âyetini soralım.
Yahûdî ona dedi ki: Ona peygamber deme. Eğer senin böyle dediğini duyacak olursa sevincinden dört göz kesilir. Her iki yahûdî gelip bu âyeti sordular.
Hz. Peygamber buyurdu ki : Hiç bir şeyi Allah'a şirk koşmayın, hırsızlık yapmayın, zina etmeyin, hak ile olması dışında Allah'ın haram kıldığı canı öldürmeyin, büyü yapmayın,faiz yemeyin, suçsuz bir kişiyi öldürmek için hükümdara götürmeyin, temiz bir kadına iftira atmayın. (diğer rivayette Ya da savaştan kaçmayın demiştir) Ey yahûdîler biri de size mahsûstur, cumartesi gününü çiğnemeyin.
O iki yahûdî Hz. Peygamberin elini ve ayağını öperek; senin peygamber olduğuna şehâdet ederiz, dediler.
Hz. Peygamber onlara; benim peşimden gitmenizi önleyen nedir? deyince, dediler ki: Çünkü Dâvûd Aleyhisselâm, soyundan peygamberin eksik olmaması için duâ etti. Biz müslüman olursak yahû-dîlerin bizi öldürmesinden korkarız.
(Hâkim El Müstedrek,20) Hakim sahih demiştir.
(İbn Kesir,Tefsiri,İsra,101.ayet ; İmâm Ahmed İbn Hanbel ,Müsned)
Bu hadîsi Tirmizî, Neseî ve İbn Mâce bu şekilde rivayet etmişlerdir. İbn Cerîr ise tefsirinde muhtelif yollarla Şu'be İbn Haccâc'dan nakletmiştir. Tirmizî bu hadîsin hasen, sahih olduğunu söyler.
Ancak bu hadîs müşkil bir hadistir. Çünkü râvîler arasında yer alan Abdullah İbn Seleme hıfz bakımından eksiktir.
Bazıları onun hakkında konuşmuşlardır. Belki de o, dokuz âyeti on emirle karıştırmış olabilir. Çünkü on emir Tevrat'taki tavsiyelerdir. Bir hüccet olarak bununla Firavun'a karşı çıkılmamıştır. Allah en iyisini bilendir
