EN SEVGİLİ İBÂDET
Bu zât, bir sohbetinde şöyle buyurmaktadır:
(Şereflerin büyüğü, îmân ehli olmaktır.)
Başka bir sohbetinde, buyurdu ki oğluna:
(Bakma kötü göz ile, hiçbir Allah kuluna.
Bir “Kâfir”i görürsen, şöyle düşün ey oğul:
“Olur ki, bu dünyâdan, “Îmân”la gider bu kul.
Oysa benim, îmânla gidip gitmiyeceğim,
Kesin belli değildir, neye güveneceğim?
Belki o, ileride îmân eder, kim bilir.
O takdîrde o benden, daha fazîletlidir.”
Mü’minler arasında, varsa sevgi, muhabbet,
İşte odur, Allahın en sevdiği ibâdet.
Ve hattâ bu muhabbet, şartıdır “Îmân”ın da.
Yâni bu sevgi yoksa, yok olur o îmân da.
Bir mü’min, bir mü’mine, sırf müslümânlığından,
Ötürü buğz ederse, o, olamaz müslümân.)
Bir gün de buyurdu ki: (Çok sakının “Küfür”den.
Zîrâ küfr’ün cezâsı, yanmaktır ebediyyen.
Mü’minin, çok günâhı olsa da, o gün yine,
Sonsuz azapta kalmaz, “Îmân”ı hürmetine.
Ebedî seâdete kavuşabilmek için,
“Îmân” ile ölmesi lâzım gelir kişinin.
Birinin, çok nâdîde “İnci, mücevher”leri,
Olursa, koyacak yer bulamaz o şeyleri.
“Hırsız çalmasın” diye, arar türlü çâreler.
Hattâ kaçar uykusu bu yüzden çok geceler.
İşte “Îmânımız” da, böyle çok kıymetlidir.
Onu korumak için, tir tir titremelidir.
Öyle kötü devirde yaşıyoruz ki şu an,
“Îmân”ını, bir anda kaybedebilir insan.
Kişi, bir kelimeyle, nasıl ki “Mü’min” olur,
Bir kelime ile de, o îmânı kaybolur.
Dînin kıymet verdiği bir şeyi, tahkîr etmek,
Tahkîr ettiğine de, aksine kıymet vermek,
“Küfr-i hükmî” olur ki, gâyet tehlikelidir.
Yâni hükmen, o kişi, “Îmân”ını yitirir.
“İslâm bilgileri”ne ve “Din âlimleri”ne,
Hakâret etmek dahî, “Küfür”dür elbet yine.
Biri, "Kâfir olma"ya mâzallah etse niyet,
Niyet ettiği anda, “Kâfir” olur o elbet.
Küfre sebep olacak bir kelimeyi, insan,
Bile bile söylerse, “Îmânı gider” o an.
Bilmiyerek söylerse, yine tehlikelidir.
Çoğu âlime göre, bu da “Küfr”e sebeptir.
Küfre sebep olacak bir işi de, kim eğer,
Bile bile yaparsa, mâzallah “Küfr”e girer.
Bilmiyerek yapınca, çoğu âlime göre,
Çok tehlikeli olup, o dahî girer “Küfr”e.)
Bu zât, bir sohbetinde şöyle buyurmaktadır:
(Şereflerin büyüğü, îmân ehli olmaktır.)
Başka bir sohbetinde, buyurdu ki oğluna:
(Bakma kötü göz ile, hiçbir Allah kuluna.
Bir “Kâfir”i görürsen, şöyle düşün ey oğul:
“Olur ki, bu dünyâdan, “Îmân”la gider bu kul.
Oysa benim, îmânla gidip gitmiyeceğim,
Kesin belli değildir, neye güveneceğim?
Belki o, ileride îmân eder, kim bilir.
O takdîrde o benden, daha fazîletlidir.”
Mü’minler arasında, varsa sevgi, muhabbet,
İşte odur, Allahın en sevdiği ibâdet.
Ve hattâ bu muhabbet, şartıdır “Îmân”ın da.
Yâni bu sevgi yoksa, yok olur o îmân da.
Bir mü’min, bir mü’mine, sırf müslümânlığından,
Ötürü buğz ederse, o, olamaz müslümân.)
Bir gün de buyurdu ki: (Çok sakının “Küfür”den.
Zîrâ küfr’ün cezâsı, yanmaktır ebediyyen.
Mü’minin, çok günâhı olsa da, o gün yine,
Sonsuz azapta kalmaz, “Îmân”ı hürmetine.
Ebedî seâdete kavuşabilmek için,
“Îmân” ile ölmesi lâzım gelir kişinin.
Birinin, çok nâdîde “İnci, mücevher”leri,
Olursa, koyacak yer bulamaz o şeyleri.
“Hırsız çalmasın” diye, arar türlü çâreler.
Hattâ kaçar uykusu bu yüzden çok geceler.
İşte “Îmânımız” da, böyle çok kıymetlidir.
Onu korumak için, tir tir titremelidir.
Öyle kötü devirde yaşıyoruz ki şu an,
“Îmân”ını, bir anda kaybedebilir insan.
Kişi, bir kelimeyle, nasıl ki “Mü’min” olur,
Bir kelime ile de, o îmânı kaybolur.
Dînin kıymet verdiği bir şeyi, tahkîr etmek,
Tahkîr ettiğine de, aksine kıymet vermek,
“Küfr-i hükmî” olur ki, gâyet tehlikelidir.
Yâni hükmen, o kişi, “Îmân”ını yitirir.
“İslâm bilgileri”ne ve “Din âlimleri”ne,
Hakâret etmek dahî, “Küfür”dür elbet yine.
Biri, "Kâfir olma"ya mâzallah etse niyet,
Niyet ettiği anda, “Kâfir” olur o elbet.
Küfre sebep olacak bir kelimeyi, insan,
Bile bile söylerse, “Îmânı gider” o an.
Bilmiyerek söylerse, yine tehlikelidir.
Çoğu âlime göre, bu da “Küfr”e sebeptir.
Küfre sebep olacak bir işi de, kim eğer,
Bile bile yaparsa, mâzallah “Küfr”e girer.
Bilmiyerek yapınca, çoğu âlime göre,
Çok tehlikeli olup, o dahî girer “Küfr”e.)
