DÜŞÜNMENİN ÖNEMİ
Kâinatta hiçbir varlık amaçsız değildir. Her varlığın bir varlık sebebi ve hikmeti vardır. Ancak, alışkanlık haline getirdiğimiz için, çevremizde olup bitenleri ve çeşitli varlıkları, “doğal” görüp, üzerinde düşünmeyi bile gerekli görmüyoruz. Ya onları olduğu gibi kabul ediyoruz ya da üzerinde düşündüğümüzü sanıyoruz.
Gerçek anlamda bunlarla ilgili olarak “bunlar nedir, niçin yaratılmışlardır?” gibi bir sorgulamayı hep erteliyoruz. Oysa insan düşünmek zorunda olan bir varlıktır, çünkü onun “insan olma”sının ayrıcalığı, düşünme (tefekkür) özelliğinde saklıdır. “Ben neyim, nereden geldim nereye gidiyorum, sonum ne olacak?” gibi sorular insanı kendisi hakkında düşünmeye, kendini sorgulamaya sevk edecektir.
Kendini sorgularken, bizzat “kendi” nin farkına varacak, bu farkında oluş “kendini bilmesi”ni sağlayacak, daha sonra da kendini bilen insan evrende yalnız olmadığını görecektir.
Çevresinde olup bitenleri sorgulayıp tanımak suretiyle kendini fark eden insan, kendi dışında ve üstünde yüce bir varlığa yönelecektir. Necip Fazıl’ın Çile şiirinde ifade ettiği gibi “Bildim seni ey Rab, bilinmez meşhur” diyecektir.
Kâinatta hiçbir varlık amaçsız değildir. Her varlığın bir varlık sebebi ve hikmeti vardır. Ancak, alışkanlık haline getirdiğimiz için, çevremizde olup bitenleri ve çeşitli varlıkları, “doğal” görüp, üzerinde düşünmeyi bile gerekli görmüyoruz. Ya onları olduğu gibi kabul ediyoruz ya da üzerinde düşündüğümüzü sanıyoruz.
Gerçek anlamda bunlarla ilgili olarak “bunlar nedir, niçin yaratılmışlardır?” gibi bir sorgulamayı hep erteliyoruz. Oysa insan düşünmek zorunda olan bir varlıktır, çünkü onun “insan olma”sının ayrıcalığı, düşünme (tefekkür) özelliğinde saklıdır. “Ben neyim, nereden geldim nereye gidiyorum, sonum ne olacak?” gibi sorular insanı kendisi hakkında düşünmeye, kendini sorgulamaya sevk edecektir.
Kendini sorgularken, bizzat “kendi” nin farkına varacak, bu farkında oluş “kendini bilmesi”ni sağlayacak, daha sonra da kendini bilen insan evrende yalnız olmadığını görecektir.
Çevresinde olup bitenleri sorgulayıp tanımak suretiyle kendini fark eden insan, kendi dışında ve üstünde yüce bir varlığa yönelecektir. Necip Fazıl’ın Çile şiirinde ifade ettiği gibi “Bildim seni ey Rab, bilinmez meşhur” diyecektir.
Son düzenleme:
