ASR-I SAADET’TEN LÂTİF BİR NÜKTE
Herkese şaka yapan Nuayman’a, “Eden bulur” kaidesince bir gün öyle bir şaka yapıldı ki, eğer Hz. Ebu Bekir yardımına koşmayaydı, işi gerçekten çok zordu.
Hz. Ebû Bekir, Basra taraflarına doğru ticaret gayesiyle yolculuğa çıkmıştı. Yanında, her ikisi de Bedir gazilerinden olan Nuayman ile Suveyd b. Harmele vardı.
Her halde konakladıkları bir yerde, Hz. Ebu Bekir’in bir işi çıktı ve eşyaların başına Nuayman’ı bırakarak gitti.
Suveyd’in karnı çok acıkmıştı. Nuayman’a gelerek:
“Karnım aç, bana yiyecek bir şeyler ver!” dedi.
Nuayman ise:
“Ebu Bekir gelene kadar kimseye birşeycik veremem” diye onu tersledi. Suveyd ne kadar ısrar ettiyse, Nuayman’ın cevabı değişmedi.
“Ebu Bekir gelene kadar kimseye birşeycik yok!”
Bu işe çok kızan Suveyd:
“Yemin ederim sana öyle bir iş yapacağım ki, göreceksin!” dedi.
Bir süre sonra, bir kâfileye rastladılar. Suveyd onlardan birine şöyle dedi:
“Benim bir kölem var. Satmak istiyorum, onu satın alır mısınız?”
Onların bir köleye ihtiyaçları vardı.
“Neden olmasın bir görelim!” dediler.
“Ancak bu kölenin garip bir huyu vardır.” dedi Suveyd.
“Nedir?” diye sordular.
“Köle olduğunu asla kabul etmez. ‘Ben köle değilim! Ben köle değilim! Bırakın beni!’ diye bağırır durur. Eğer o böyle dedi diye bırakacaksınız, bu işe hiç girmeyelim” dedi Suveyd.
Adamlar, “Olsun” dediler. “Biz senin köleni satın alacağız.”
Bir miktar kumaş karşılığı anlaştılar ve satış gerçekleşti. Olup bitenden habersiz Nuayman’ın yanına gelen adamlar, onun boynuna bir sarık sarıp bağladılar.
Nuayman, işin aslını öğrendiğinde başladı bağırmaya: “Ben köle değilim! Ben köle değilim! Bırakın beni!”
Adamlar ise, gülerek:
“Tabii, tabii! Sen köle değilsin” dediler. “Biz senin huyunu efendinden öğrendik, boşuna çırpınma!”
Nuayman son bir ümitle:
“Vallahi o sizinle dalga geçiyor! Ben hür bir adamım asla köle değilim!” diye bağırdıysa da, bu çabaları hiç işe yaramadı. Adamlar Nuayman’ı çeke sürükleye alıp götürdüler.
Biraz sonra, Hz. Ebu Bekir geldi ve Nuayman’ı sordu. Suveyd, olup biteni kendisine anlatınca, Hz. Ebu Bekir, koşup adamlara yetişti ve kumaşları kendilerine iade edip Nuayman’ı geri aldı.
Medine’ye geldiklerinde olup biteni Peygamber Aleyhisselam’a anlattılar. Allah’ın Resulü (asm) neşelendi ve çok güldü.
Uzun bir süre her fırsatta hatırlanan bu hadise, saadet asrının altın sahifelerine, latif bir nükte olarak kaydedildi.
