Nuh Kavmi İsyan ve Tufan

[out of whack]

Nuh Kavmi İsyan ve Tufan

Nuh kavmi, Fırat ve Dicle arasındaki Mezopotamya’da Bakır
Çağından Tunç Çağına geçildiği bir dönemde, tarım ekonomisine
dayalı zenginliğin zirvesindeydi.
Şehirlerde dokumacılık ve zanaatkârlığın pek çok çeşidi ilerlemişti.
Tüccarlar, şehirlerin zenginlerine ürün yetiştiremez
olmuşlardı. Zenginler, lüks ve eğlencede sınır tanımıyorlardı.
Ne hazin ki, bunca zenginliğe ve israfa rağmen zenginliğin şımarttığı
bu insanlar her türlü günahı, fütursuzca işliyorlardı.
(Hûd, 11/29).
Hz. Nuh (a.s.) ise gece gündüz kavmine Allah’ı anlatıyor, onlara,
ilah edindikleri putların hiçbir faydasının olmayacağını
söylüyordu. Kavmi ise onu delilikle suçluyor, (Kamer, 54/9), üstelik
öldürmekle tehdit ediyordu (Şuara, 26/116).


​

 

[out of whack]

Allah, Hz. Nuh’a kavmi için üzülmemesini söylemişti. Fakat
o, içten içe ağlıyor, bir taraftan da ilahî emir gereği inşa ettiği
gemiye bölgede yaşayan canlıları çifter çifter yüklüyordu
(Mü'minûn, 23/27).
İnananlar gemiye bindiler. Ama Nuh Peygamber üzgündü.
Çünkü hanımı ve çocuğu onu yalanlamışlardı (Tahrîm, 66/10).
Tufan günü sanki gök yarılmış, toprak patlamıştı. Yerin her yerinden
kaynak suları fışkırmaktaydı (Hûd, 11/40). Sular metrelerce
yükselmiş, Nuh kavminin bütün putlarını, tapınaklarını,
tahıl ambarlarını, evlerini, inançsızlarla beraber yutmuştu.
Her yer sular altındaydı. Nihayet gemi Cudi’ye oturdu (Hûd,
11/44). Mü'minler bereketli topraklara salimen ayak bastılar.
Çünkü onlar Nuh’a inandılar, Allah’a iman ettiler (Hûd, 11/48).
​